Yarına çıkacağımızın garantisi varmış gibi, Allah’ın gördüğünü bile bile birçok günahlardan sakınmayarak, kalbimizi kirlettiğimizin farkında değiliz. Oysa kalbimizde Allah vardı. Allah, en güzeli idi. Orayı kirletmek, Allah’a olan saygısızlık değil de nedir? Ben, şu vakte kadar nefsimin kölesi olup, kalbimi epey zedeledim. Öyle böyle değil. Baya. Ama şimdi, görüyorum herşeyi. Ve farkındayım Güneş her battığında, ömrümün birer birer azaldığını görüyorum. Daha da kopuyorum dünya ve içindeki herşeyden. Dedim ya, kalbimde Allah var iken; neyleyim bu alemi… Ne için kirleteyim, bir hiç uğruna kalbimi? Benim nefes almamı sağlayan, bana hayatı bahşeden, tövbe etmem için fırsat veren Allah’a, neden saygısızlık edeyim? O benim en kıymetlim.
‘Râbbim, kalbimi senden uzaklaştırma. Dünya ve ahirette, elimden tutan yalnızca Sen ol…’
