Bir yakınımız öldüğünde üzülerek veya ağlayarak arkasından yas tutarız. Ya da öteki dünyanın ve Allah’ın varlığını bildiğimiz için dua ederiz ve ahirette tekrar kavuşmayı dileriz. Bunlar bizim dini inancımız gereği ülkemiz içinde yapılan ya da bizim gibi Müslüman ülkelerde yapılan yas çeşididir. Oysaki bilmediğimiz nice kültürler eşlerinin, çocuklarının ya da diğer akrabalarının arkasından bizlere çok ilginç gelebilecek yas tutma kültürüne sahipler. Bu kültüre sahip olan toplumlardan biri de Dani Kabilesi’dir.
Dani Kabilesi Endonezya’nın Wamena şehrinin yakınlarında sadece yürüyerek ve biraz zor bir ulaşımla gidilebilen gözlerden uzak bir kabile olarak bilinmektedir. Bambu ağacı ve saz kullanarak yapılmış evlerde yaşamaktadırlar. Bu köyde erkekler ve kadınlar ayrı evlerde yaşamaktadır. Çoğunlukla çiftçilikle uğraşılar. Bölgede hayvancılık yaygın olmadığı için sebze ve domuzla beslenirler. Hatta domuz bölgede zenginliğin göstergesi olarak bilinir. Bir erkek için ne kadar çok domuz o kadar çok zenginlik demektir. Yine kabilede sıklıkla Domuz festivalleri de yapılmaktadır. Bu festivalde erkekler domuz yağı, kil ve çamur gibi maddelerden vücutlarına çeşitli desenler yapmaktadırlar.
Kabilenin ilginç geleneklerinden biri de kabile kadınlarının ölen eşlerinin arkasından parmaklarını kesmeleridir. Sebebi ise ölümün ardından yaşanan acıyı sembolize etmektir. Parmağın kesimi yakın bir akraba tarafından yapılır. Kesilecek olan parmak sıkıca bağlanır ve üst boğumdan kesilir. Kesilen parmağın kanamasının durması için açık yara dağlanır böylece parmak ucunun da oluşmasını kolaylaştırılmış olur.
Fakat bu uygulama gittikçe çağ dışı olarak görülmüştür birkaç yıl önce de resmi olarak yasaklanmıştır. Bu yüzden artık uygulanmamaktadır. Yani kesik parmak kabilede sadece yaşlı kadınların ellerinde görülmektedir.
